Reisverslag van de Kilimanjaro: De Machame-route

Het beklimmen van de hoogste berg van Afrika, de Kilimanjaro, is voor veel mensen de ultimatieve droom. Bij Afrikareizen heb ik veel telefoongesprekken met verwachtingsvolle klanten die naar de Kilimanjaro gaan, en ik heb ontelbare praktische vragen beantwoord over alles van wandelschoenen tot toiletten. Ik ken het dagprogramma door en door en heb ook reisverslagen van anderen gelezen over de tocht. In september 2014 was het eindelijk mijn beurt om de Kilimanjaro te beleven. Ik had geen idee dat het er zo mooi was. Ik had nooit gedacht dat ik zulk lekker eten geserveerd zou krijgen op 4000 meter hoogte of dat er 16 personen nodig waren om een groep van 4 deelnemers te helpen. Ik wist niet dat je zo moe en zo buiten adem kunt raken van langzaam lopen. Ik had me niet voorgesteld dat de laatste nacht zo moeilijk zou zijn. Een onvergetelijke ervaring die ik altijd bij me zal dragen.

Fragmenten uit mijn dagboek op de etappe van Base Camp-Uhuru Peak:

«Om 23.30 zijn we klaar en beginnen we de langzame beklimming naar de top. Het eerste stuk is steil en er ligt ijs. Het gaat langzaam , maar de vorm is goed. We zijn gelukkig gewend geraakt aan de hoogte. Achter ons zien we de lampen van mensen die later dan ons zijn gestart. Voor ons op de berg zien we de lichtjes van verschillende hoofdlampen. Het gaat omhoog, omhoog, omhoog! Mijn benen beginnen zwaar te worden. Het gaat langzaam.

Na een paar uur komt de misselijkheid. Die komt en gaat en mijn lichaam voelt slap aan. Een van de gidsen neemt mijn rugzak en geeft me warmtepads voor mijn wanten. Het gaat iets makkelijker zonder rugzak. Stapje voor stapje. Dan beginnen verschillende mensen in de groep uitgeput te raken.

Na 6 uren is het donker en op z’n koudst. Ik kijk alleen naar de schoenen voor mij en ik haal zwaar adem om genoeg zuurstof te krijgen. Kort voor Stella Point begint de hemel in het oosten op te lichten. Iets na zonsopgang bereiken we Stella Point. Tranen, opluchting en trots. Het is koud en helder. Een korte pauze, maar niet te lang, we gaan door naar Uhuru Peak. Het ziet er niet ver uit, maar het blijkt toch 45 minuten te duren. Maar de zon schijnt! En het uitzicht is fantastisch. Onder ons zien we wolken en gletsjers, die in de zon schitteren. De krater aan de rechterkant.

Om 07:26 bereik ik mijn doel en worden de obligate foto’s voor het bord gemaakt. Trots, moe en blij.

10 uur later, weer beneden in Mweka Camp, lijken de ervaringen van de nacht onwerkelijk. Het is verbazingwekkend dat de kracht hebben gevonden, ook al zijn we ver over onze eigen grenzen gegaan. Ik ben trots. Het avondeten smaakt goed, maar we eten omdat we moeten eten. Om 19:00 uur gaan we de tenten in. Voor de eerste keer sinds we onze start val ik meteen in slaap en word ik pas de volgende dag om 7:00 uur wakker.»

Ingun, TourCompass